Λιβύη: What? Which? Who? Where?

Κανένας στην Κύπρο δεν ενδιαφερόταν να μάθει τι γίνεται στη Λιβύη πριν κανένα δυο μήνες. Την Λιβύη δεν την ήξερε ούτε η μάνα της που λέει ο λόγος. Την τελευταία φορά που άκουσα στις ειδήσεις κάτι σημαντικό για τη Λιβύη ήταν την εποχή που η Χίλαρη της Αμερικής μαζί με τις ‘’πολιτισμένες’’ χώρες της Ευρώπης αποφάσισαν να την καταστρέψουν πουλώντας μια fake αραβική άνοιξη. Το αποκορύφωμα της διάλυσης και του χάους το είδαμε στις οθόνες μας την ώρα που το ‘οργισμένο’ πλήθος δολοφονούσε εν ψυχρώ τον Καντάφι προς ανακούφιση των δυτικών. Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης της Λιβύης οι διάφορες πληροφορίες που κυκλοφορούσαν περι συνεχούς και διαχρονικής χρηματοδότησης Γάλλων και Ιταλών πρόεδρων, πρωθυπουργών κι’ άλλων πολιτικών προσώπων του ευρωπαϊκού σαλονιού από τον Καντάφι, θάφτηκαν μέσα στις δημοκρατικές διαδικασίες της πολυφωνίας της δύσης. Μούγκα από τότε τα ΜΜΕ μέχρι που δεν θυμάται κανείς τίποτα. Στην Κύπρο τα πράματα ήταν ακόμη πιο κωμικοτραγικά. Μέχρι και οι όρνιθες το γνωρίζουν ότι για δεκαετίες η κυβέρνηση Καντάφι βοηθούσε οικονομικά την ΕΔΕΚ. Κανένας φουστανάς ή παπουτσής δεν έμπαινε στην αγορά της Λιβύης αν δεν περνούσε πρώτα από την Cyprolybian η οποία απεκόμιζε, αν θυμάμαι καλά, μια προμήθεια της τάξης του 3%. Οι σχέσεις Λυσσαρίδη – Καντάφι ήταν τόσο στενές που στελέχη της ΕΔΕΚ (μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος),πήγαιναν στη Τρίπολη για να παρακολουθήσουν μαθήματα για το πράσινο βιβλίο (The Green Book) και τον ιδιότυπο σοσιαλισμό που προωθούσε τότε ο Καντάφι. Όταν έπεσε ο Καντάφι ζήτησαν από την ΕΔΕΚ να σχολιάσει το γεγονός. Η ΕΔΕΚ απάντησε περίπου: “Καντάφι who”?

Από την ημέρα όμως που η Τουρκία συμφώνησε με την κυβέρνηση της Λιβύης στην οριοθέτηση της ΑΟΖ ή τέλος πάντων αυτή που θεωρούν δική τους ΑΟΖ, η Λιβύη μπήκε ξαφνικά πρώτο θέμα στα σαλόνια μας. Μάθαμε για τον εμφύλιο που μαίνεται εκεί, για κάποιο Χαφτάρ, για κάτι κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, για το γεγονός ότι η κυβέρνηση τους που τα βρήκε με την Τουρκία είναι οι ‘κακοί’, από την άλλη ό στρατάρχης που δεν θέλει την ΑΟΖική συμφωνία με την Τουρκία είναι ο ‘καλός’, ενώ ως είθισται, το ρόλο του άσχημου τον υποδύεται ο Ερτογάν με κάτι φωτογραφίες να τον προβάλλουν σαν λυσσασμένο λύκο (οι δικοί μας, Αναστασιάδης και Μητσοτάκης είναι κούκλοι και έχουν και τρόπους).

Όταν λοιπόν στη Λιβύη ξεκινούσε μια τραγωδία όπου οι πολιτισμένες βόμβες της δύσης δημιουργούσαν ένα χάος με αποτέλεσμα την σημερινή ανθρωπιστική κρίση με τον κάθε πονεμένο νοικοκύρη εκεί να υποφέρει χρόνια τώρα και να μην ξέρει ακριβώς πότε θα πέσει η βόμβα στο κεφάλι του γιου του ή της κόρης του, κανένα ΜΜΕ, δεν έμπαινε στο κόπο να μας ενημερώσει για τη τραγωδία που περνά ένας ολόκληρος λαός. Κανένας δεν ήξερε αν υπάρχει και που βρίσκεται η Λιβύη. Σήμερα όμως που κινδυνεύει η Ελλάς να της πάρουν τα μη εξακριβωμένα αέρια της (και που παρεμπιπτόντως αρνείται μέχρι στιγμής να λύσει τις διαφορές της με προσφυγή στο διεθνές διαιτητικό δικαστήριο της Χάγης) τότε ναι, ‘αγωνιούμε’ για το μέλλον αυτής της κατασπαραγμένης χώρας. Ακούμε μάλιστα με μεγάλη αγωνία τις εκτιμήσεις από διάφορους διεθνολόγους κατά πόσο θα πετύχει ή όχι η επικείμενη συνάντηση στο Βερολίνο. Στη πραγματικότητα στους πιο πολλούς δεν τους καίγεται καρφί για τους σκοτωμούς. Αυτό που προκρίνουν τα ντόπια ΜΜΕ (και φαίνεται ρε γαμώτο από το πρώτο δευτερόλεπτο) είναι να συνεχίσει το μακελειό μέχρι να νικήσει ο στρατηγός που δεν υποστηρίζει τη συμφωνία με την Τουρκία. Δεν πάνε να σκοτωθούν όλοι; Εμείς θέλουμε τα αέρια μας. Υποκρισία; Απανθρωπιά; Συμφέρον; Πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ; Εθνικιστικά σύνδρομα; Διαλέγετε και παίρνετε.

Δημήτρης Δημητρίου

17 Ιανουαρίου 2020